SWITZERLAND ZERMATT MATTERHORN ( II )

स्वित्झर्लंड : झरमॅट मॅटरहॉर्न ( २ )

ती गाडी वर येइपर्यंत मग आम्ही तिथेच उभे राहिलो. शेवटच्या टप्प्यातली तिची ती वळणं अगदी दृष्ट लागण्याइतकी सुंदर होती. पण असे इथेच उभे राहून चालणार नव्हते. मॅटरहॉर्न समोर खुणावत होता. 

कसा आहे तो? पंख पसरून आकाशाकडे मान करून बसलेल्या पक्षासारखा. आपल्याकडचे राजे त्यांच्या रूंद खांद्यावरून खाली उतरणार्‍या पायघोळ झग्यात जसे साजरे दिसत तसा वाटला. एक शिखर उंचावरचं आणि चारी दिशांना असणारी थोड्या कमी उंचीवरची ती शिखरं यामुळे त्याचा तो डौल काही और दिसत होता. 

सर्वदूर पसरलेलं ताजं हिम त्याच्या त्या हिमशुभ्र रंगामुळे उठून दिसत होतं. आसमंतात फक्त आणि फक्त हिमसाम्राज्य असावं अशी चहूकडे पसरलेली पांढरी शुभ्र हिमशिखरं. 

आणि तरीही त्यात धाडसाच्या संधी शोधणारे असंख्य वीर. कितीजण आकाशात विहरताना दिसत होते. त्या शिखरांच्या पायथ्याकडे जाऊन परतण्यात सुख मानणार्‍या आम्हाला खिजवल्यासारखे ते त्या शिखरांपर्यंत जाऊन परतत होते. माणसाच्या या दुर्दम्य साहस वृत्तीकडे तो मॅटरहॉर्नही जणू चकित नजरेने स्तंभित होऊन पहात असावा!

पण डौल  हा काही मॅटरहॉर्नचा USP नाही. हा आत्ममग्न( narcissistic) आहे. इतका की पायथ्याशी असणार्‍या एका अल्पाइन तलावात आपलं सौंदर्य न्याहाळत तो कालक्रमणा करत आहे. त्या तलावाचं निळंशार पाणी आणि त्याचा अगदी आरशासारखा आकार हा खासच! वारा नसताना त्या नितळ स्तब्ध पाण्यात त्याचं प्रतिबिंब बघणं ही खरोखरीची पर्वणी. तिथे एक मुद्दाम ठेवावा असा खडक होता. त्याच्या बरोबर मागे मॅटरहॉर्न. आम्ही त्या दृष्याची पार्श्वभूमी लाभेल असा फोटो काढण्यासाठी थांबलो होतो पण तिथे त्या खडकावर एका जपानी जोडप्याचं फोटो शूट सुरू होतं. सगळ्या पोजमध्ये तिचे फोटो काढूनही त्या बाबाच समाधान काही होत नव्हतं आणि आम्ही त्या फोटोशिवाय तिथून हलणार नव्हतो. आम्ही तसेच उभे आहोत हे बहुधा त्यांच्याही लक्षात आलं. पंधरा मिनिटानंतर हौस फिटली म्हणून असेल किंवा आम्हाला कंटाळून असेल एकदाचे बाजूला झाले ते. आणि एकदम तो मागे आला, म्हणाला, आम्हा दोघांचा एक फोटो काढ, एकच . तो काढून झाल्यावर मात्र लगेच त्याने श्रीशैलच्या हातातला कॅमेरा घेतला आणि आमचा तिघांचा फोटो काढून परतफेड केली.

श्रीशैलनेही मग त्याची हौस भागवून घेतली. इतक्या कोनातून त्या शिखराचे फोटो काढले तरी समाधान होइना. पण पुढचा टप्पा तर गाठायचा होताच. टप्पा म्हणजे, आम्ही आता पुनः वर चढून गॉर्नरग्राटला जाऊन गाडी पकडणार नव्हतो. आम्ही चालत निघून रिफेलबर्ग या पुढच्या स्टेशनला परतीची गाडी पकडणार होतो. असे जाणारे फक्त आम्हीच नव्हतो. आमच्या समोर खूपजणं जाताना दिसत होती हाच विचार करून चालत जाणारी. कारण लक्षात यायला वेळ लागला नाही. गॉर्नरग्राट स्टेशन उंचावर होतं. आम्ही त्या तळ्याकडे आलो तो मोठा उतार पार करून. पुनः चढून वर जायचं या विरळ हवेत त्यापेक्षा पुढच्या स्टेशनची उताराची पायवाट बरी. हा फायद्याचाच सौदा होता. तशीही ही गोरी लोकं चालण्याला रडणारी वाटत नाहीत. कित्येक जण तर संपूर्ण मार्गात चालत चढणारे/ उतरणारे दिसत होते.

तसा हा मार्ग म्हणजे फक्त उतरण असेल असं वाटणं ही मात्र आमची चूक होती. डोंगरातली पायवाट ती. फक्त उताराची कशी असू शकेल. तीत चढ उतार दोन्ही असणार, असायलाच हवेत की. जीवनाचं तत्वज्ञान वगैरे पुस्तकात वाचून समजून घेण्यापेक्षा इथे ते प्रत्यक्ष अनुभवताना आणि निसर्ग भाषेत वाचताना अधिक आनंदाचं आणि प्रत्ययकारी असतं हे पटायला लागतं. सर्वदूर पसरलेले खडक, काळे कभिन्न आणि मधेच असलेला गवताचा हिरवा पट्टा, कधीतरीच अवचित सामोरी आलेली पिवळी रानफुलं, वर डोंगरमाथ्यावर चरताना दिसणार्‍या मेंढ्या, ऐन बर्फाच्या साम्राज्यातला निळाशार पाण्याचा डोह यातून आपल्यापर्यंत पोहोचणार्‍या जीवनाच्या तत्वज्ञानाने स्तिमित होत आम्ही मार्गक्रमणा करत होतो. या सगळ्या खडकाळ प्रदेशातही जीवन फुलतं याचं आश्चर्य वाटत होतं. दूरवर दिसणार्‍या झोपड्यांमधून कोणी इथे रहात असेल का? असे प्रश्न मनात उमटत होते. पुढून मागे जाणारे लोक, काही वेळा आम्ही कोणा प्रवाशांना मागे टाकून पुढे होत जात होतो. आणि हा प्रवाह कोणी मागे कोणी पुढे पण त्या पुढल्या स्टेशनपाशी एकवटत होता. गाडी तर सगळ्यांनाच मिळणार होती आणि ही चुकली तर पुढची होतीच की! त्यामुळे अस्वस्थता असण्याचा काही प्रश्न नव्हता.

आम्हाला फार वेळ गाडीची वाट पहावी लागली नाही. परतीचा प्रवास तसा म्हटला तर तृप्तीचा, म्हटला तर आता काही नाविन्य न उरल्यासारखा! पण तो केल्याशिवाय पुढल्या प्रवासाला कसं लागणार? आता आम्हाला पुढच्या प्रवासाची चिंता होती. आम्ही सकाळीच हॉटेलमधून चेक आऊट करून बाहेर पडलो होतो. सामान स्टेशनवरच्या लॉकरमध्ये टाकलेलं होतं . इथे या सोयी उत्तम आहेत. आपण त्यांची ओळख मात्र करून घ्यायला हवी. लॉकरच्या आकाराप्रमाणे त्यांचा चार्ज असतो. ती नाणी आपण आत टाकली म्हणजे लॉकर उघडणार नंतर सामान ठेवा आणि नंबरलॉकने बंद करा. कोणी माणूस आहे का? तो वेळेवर सामान परत देईल का ही भानगड नाही.

आम्ही पोहोचलो ते अगदी गाडीच्या वेळेत. त्यामुळे मग लॉकरमधून बॅगा काढून सिऑनची गाडी गाठताना तारांबळ उडाली खरी पण अशा घाईगर्दीने गाठलेली गाडी ही आखीव रेखीव पणे गाडीत दहा मिनिटे आधी जाऊन बसून केलेल्या प्रवासापेक्षा थ्रिल देणारी असते!. आता थेट सिऑन! स्पेलिंग जाणून घेण्याची उत्सुकता आहे? Sion! आम्ही गमतीने सायन सायन करत होतो.

                                                                        पुढील मंगळवारी सिऑन