Monday 13 October 2014

ITALY NAPLES (NAPOLI) I

इटली नेपल्स (१)

इटलीमधल्या नेपल्सपासून आम्ही सुरवात करणार होतो. का? श्रीशैलने तसं ठरवलं म्हणून! इटली हे त्याचं तसं आवडतं ठिकाण. पहायला आणि खायला भरपूर आणि स्वस्त. शाकाहारी पदार्थ युरोपात इतक्या प्रमाणात दुसरीकडे कुठे खाल्ले जात असतील असं वाटत नाही. आणि तसही त्याचं या देशात येणंही खूपदा झालं असल्याने त्याचं वाक्य प्रमाण मानायला हरकत नव्हती. हो, आणखी एक आणि महत्वाचं कारण होतं, आइंडहोवेनहून येणारी लो कॉस्ट फ्लाइटस नेपल्सकरता उपलब्ध होती. हे सारं मी त्या शहराचं महत्व कमी करण्यासाठी मात्र सांगत नाही. ही याची जास्तीची कारणं म्हणूया.

नेपल्सला विमानतळावर उतरल्यावर आम्ही Exit शोधत (!) निघालो. जिथे म्हणून बाण असे तिथे उलटा सरकता जिना. आम्हाला मग मजाच वाटायला लागली त्या शोधण्याची. अखेरीला जिथे खरोखरीची एक्झिट होती तिथे एक मस्त पडदा होता. का? त्यांनाच माहीत. आम्ही जवळ जाताच तो रंगीत काचरूपी पडदा बाजूला झाला आणि आम्हाला बाहेरचं दर्शन झालं. समोरच्या i (information) काऊंटरवर नेहेमीप्रमाणे चौकशी करावी म्हणून गेलो तिने व्यवस्थित तिच्या उजवीकडे बोट दाखवून अली बस, मॅकडोनाल्डजवळ वगैरे सांगितलं आणि एक जाडजूड पुस्तक हातात ठेवलं. माझं प्रश्नचिन्ह बघून म्हणाली Its free! आपली फुकट असेल तरच घेण्याच्या वृत्तीची ख्याती इथवर आहे की काय असा मनात विचार आला. आता सरळ बाहेर पडायचं तिने दाखवलेल्या दिशेने तर मला माझ्या उजव्या हाताला असलेला दरवाजा दिसला. बाहेर तर जायचं आहे इथून काय आणि तिथून काय असं म्हणत बाहेर पडलो. बस स्टॉप होता समोरच पण कोणीच नव्हतं तिथे. म्हणून काही लिहिलेलं आहे का बघायला गेलो तर सडकछाप तिघे बाजूला बसले होते त्यांनी इटालिअनमधून काहीतरी विचारल्यासारखं वाटलं. त्यांना म्हटलं नापोली? या या नापोली, अली बस असं म्हणून ते दूरवर हात दाखवते झाले. आम्ही पार्किंग लॉटमध्ये घुसलो होतो. तिथून बाहेर पडलो. रस्ता ओलांडला आणि आमच्या समोरून अली बस गेली. आता?

पण बसची फ्रिक्वेन्सी बरी असावी कारण नंतरची बस २०-२५ मिनिटांनी होती. चला पहिली लढाई जिंकलो असं म्हणत मी सामान आत घेणार तेव्हढ्यात तिथे विसावलेल्या ड्रायव्हरने सामानाच्या जागेकडे बोट दाखवले. त्याची आज्ञा शिरसावंद्य असे म्हणत सामान आत टाकून बसलो. सुदैवाने इथे तिकिटं ड्रायव्हरकडे मिळणार होती.

तासाभराचा रस्ता. तसं शहरासारखं शहर. ट्रॅम, खासगी गाड्या, टॅक्सी यांच्या गर्दीतून वाट काढत बस पुढे जात होती.म्युनिसिपालिया नापोली असं आमच्या स्टॉपचं नाव होतं. रस्त्यावरच्या पाट्यांकडे माझं लक्ष होतच. एका ठिकाणी समुद्राच्या कडेला बस थांबली आणि लोकं पटापट उतरू लागली. शेवटचा कि काय असं वाटून मी ड्रायव्हरला विचारणार एवढ्यात शेजारचा माणूस म्हणाला तुमचा स्टॉप पुढे आहे. आम्ही बसलो, बस सुरू झाली, एक गोल गिरकी घेऊन थांबली आणि तो म्हणाला हा तुमचा स्टॉप! म्हणजे काय कोण जाणे आम्ही उतरलो.

नकाशाचं आणि माझं प्रेमाचं नातं लक्षात घेऊन मग आम्ही तिथे उभ्या असणा-या पोलिसाला हाततला कागद दाखवला. यांचे उच्चार आपल्याला येत नाहीत घोटाळ्यात आणखी भर पडायला नको.अडाणी म्हटलं तरी चालेल पण गोंधळात आपल्याकडून भर नको म्हणून कागद दाखवणं बरं. त्याने समोरच्या दिशेने बोट दाखवलं. पलीकडे जा असं खुणेने सांगितलं एवढं कळलं. आम्ही निघालो. समोरच्या बाजूलाच एक पुरातन किल्ला होता. त्याच्या उजव्या बाजूला खोदून ठेवलेलं आणि मध्यातून एक तात्पुरता रस्ता माणसांना पलीकडे जायला. कडेने निघालो. म्युनिसिपल पोलिस असे पाठीवर लिहिलेले दोघे जण आमच्या पुढे चालत होते त्यांना पुनः एकवार कागद दाखवला. इंग्रजीची बोंब त्यामुळे खुणा आणि हातवारे हा आधार पण ते सारं आमच्यापर्यंत पोहोचत होतं हे नक्की. त्यांनी तीच दिशा दाखवली. आम्ही पुनः समोरचा रस्ता ओलांडला. आणखी एक टप्पा डेस्टिनेशन जवळ, असे म्हणत आपल्यासारख्या दिसणा-या एका बाईला पत्ता दाखवला तर ती म्हणाली. ती श्रीलंकन आहे. इटालिअन माणसाला दाखवा. बरं म्हणत पुढे जात होतो तर एक मुलगा आमच्याकडे आला तुम्ही दोमुसकडे, उच्चार करताना मात्र दोनंतर भलीमोठ्ठी गॅप घेऊन स ला स जोडायचा (Domus) कडे जाता आहात का तर चला मी घेऊन जातो असं म्हणत त्याने दिशा दाखवली. तिथे काम करणारा तो नेमका आम्हाला त्या कोप-यावर भेटावा हा योगायोग. सुरवात तरी चांगली झाली होती.

अपार्टमेंट उत्तम होतं. भिंती सजवलेल्या वगैरे तर होत्याच पण छान उजेड आणि बाल्कनी होती. संध्याकाळी किंवा रात्री निवांत बसता आलं असतं. वेळ फक्त कमी होता. झालं होतं असं की नेपल्सला एक दिवस पुरे असं डोक्यात ठेवून रिझर्वेशन केल्यावर लक्षात आलं की इथूनच काप्रीकरता बोटी सुटतात. त्यामुळे आता वेळेचं नियोजन अगदी आवश्यक होऊन बसलं होतं. यात श्रीशैलचा दोषही काही नव्हता कारण त्याने सगळं आम्हाला आधी विचारून मगच बुकिंग्ज केली होती. त्यावेळी ठीक आहे म्हणत आम्ही पुढच्या तयारीला लागलो. इथे आलो तेव्हा दुपारचे साडेबारा वाजले होते. सुदैवाने काप्रीच्या बोटी सुटतात तो धक्का समोरच पाच मिनिटात पोहोचण्याच्या अंतरावर. आम्ही बरोबर असलेला चहा घेतला आणि सुटलो....

                                                                              to be contd.               

2 comments:

  1. परत एक सुंदर अनुभव . आनंद लिहित रहा ।

    आम्हाला घर बसल्या यात्रेचे पुण्य आणि आनंद मिळतो आहे.

    ReplyDelete
  2. फारच छान. दोन्ही ब्लॉग एकदम वाचले. तू हात धरून फिरवतोयस असं वाटतं

    ReplyDelete