ITALY NAPLES (NAPOLI) II

इटली नेपल्स (२)

सुटलो ते थेट तिकिट खिडक्यांपाशी. इथे पुनः झटापट. हायड्रोफिल घेण्यापेक्षा फेरी घ्यावी ती जास्त reliable, वा-याच्या दृष्टीने आणि स्वस्त असते अशी माझी माहिती होती (म्हणजे मी इंटरनेटवर कुठेतरी वाचलं होतं) . इथे फेरीचा धक्का आणखी कुठेतरी होता. शोधणं हे आपल्या आवाक्यातलं नाही तेव्हा समोरचा पर्याय बरा म्हणून हायड्रोफिलची चौकशी केली तर ती होती दोन वाजता. पर्याय नव्हता. तिकिटं घेतली आणि धक्क्यावर फिरायला लागलो. वेगवेगळ्या कंपन्या आणि त्यांच्या बोटी. गन्तव्य स्थानंही वेगवेगळी आणि ती सगळी टूरिस्ट डेस्टिनेशन्स म्हणजे अमाल्फी पालेर्मो वगैरे. आपली बोट कुठे लागणार हे कसं कळेल हा संभ्रम होता पण तिथे इंडिकेटर्स दिसले त्यावर कंपनीचं नाव आणि बोटीची वेळ दोन्ही होतं.

दीडच्या सुमारास आमच्या कंपनीची बोट लागली. पुढच्या काही सीटसवर न बसण्यासाठी दो-या बांधल्या होत्या. नंतर कळलं काल आमच्याबरोबर एअरपोर्टवरून आलेल्या बसमधले खूपजण सामान घेऊन थेट इथेच उतरले होते. तसेच जे कोणी असतील त्यांच्या सामानाकरता ती जागा मोकळी असणार होती. त्याच्या मागे खिडकीत आम्ही बसलो. अगदी दरवाजासमोर बसायला हवं होतं असं नंतर मनात येऊन गेलं खरं पण तोपर्यंत तिथे एक अर्धवस्त्रा आणि तिचा प्रियकर बसला होता. आणखी दोघं नंतर येऊन बसले. बोट सुरू झाली. तुफान वेग आणि भन्नाट वारा त्या अर्धवस्त्राने हळूच टॉवेल लपेटला आणि तेही अपुरं आहे म्हटल्यावर ती मुकाट मागे निघून गेली. आमचा निर्णय चुकून बरोबर ठरला होता. मागे टाकलेले नेपल्स समोर दिसत होतं. छान लांबलचक किनारा आणि त्या अंगाने वाढलेले शहर. फारशा उंच इमारती नाहीत. एकूण तसं फारसा प्रभाव टाकणारं नसलं तरी ठीक नक्कीच होतं.

साधारण ४० मिनिटं झाली असावीत. समोर काप्रीचा किनारा दिसू लागला होता. मध्यंतरी एक प्रचंड बहुमजली उंच असे जहाज दिसले. देखणे, त्याचा आब राखून त्याच्यापासून अंतरावरून लहान बोटी जात होत्या. आता वर्दळ वाढली होती आणि समोरच्या किना-यावरील घरं दिसू लागली होती. उतरलो आणि पुढचा शोध अझ्झुराकडे जाणा-या बोटीचा. ही लहान यांत्रिक बोट. त्याचा काऊंटर दिसला, तिकिट काढले आणि नावाड्याने इशारा करताच आत चढून बसलो. १५-२० जणं असतील. आपल्या घारापुरीसारखी छोटी बोट ती. हा समुद्र सुंदरच आहे. निळेशार पाणी. मोठ्या बोटी ते हायड्रोफिल, आपल्या गोव्याला असतात तशा मोटारी स्कूटर्स पोटात घेऊन जाणा-या फेरी (बोटी) वगैरे. काप्रीचा किनारा डावीकडे ठेवून डोंगराच्या आडोशाने आम्ही निघालो होतो. वाटेत आमच्यासारख्या असंख्य छोट्या बोटी परतताना दिसत होत्या. वीस पंचवीस मिनिटांनंतर आम्ही त्या ग्रोटो अझ्झुरापाशी पोहोचलो. तिथे ही भली मोठी वेटिंग लिस्ट होती. खूपशा बोटी थांबल्या होत्या आत गुहेत जाण्यासाठी.

त्या निसर्गनिर्मित गुहेत जाण्यासाठी छोटी होडकी होती. काहीमध्ये दोन काहीत चार, पाच अशा संख्येने, नावाडी आत जात होते आणि त्यांना घेऊन परतत होते. आमचा नंबर कधी लागणार होता देव जाणे. आमच्या बोटीत असलेले जपानी की फिलिपिनो की आणखी कोणीतरी छोट्या होडक्यात बसायचं या कल्पनेने अंगावरील कपड्यांचं ओझं कमी करू लागले. प्रत्येकाने बूट चपला काढल्या शॉर्टस किंवा पोहोण्यासारखा पोशाख असं सर्वसाधारण स्वरूप होतं. उत्तराच्या डोळ्यात प्रश्नचिन्ह. मी म्हटलं समोरून त्या गुहेत जाऊन येणारी माणसं बघ. ती पूर्ण कपड्यात आहेत त्या अर्थी कपडे भिजणार नसावेत. ही यांचीच हौस दिसते आहे. त्यांना पुरी करू देत. चाळीस मिनिटांनंतर एक एक होडकं आमच्या बोटीपाशी येऊन दोघं दोघं, क्वचित चौघं असे जाऊ लागले. शेवटी आम्ही दोघं एक रशियन मुलगी आणि तिची गोड मुलगी असे शेवटच्या होडक्यात बसलो. आतापर्यंत हायड्रोफिलचे २०.५० युरो  नंतर छोट्या बोटीचे १३.५०युरो आणि आता गुहेत नेणा-या होडक्याचे ९ असे एकूण ४३ युरो खर्च झाले होते. टीप वेगळी द्यावी लागणार होती. पुनः नेपल्सला परत जाण्याचे तिकिट होतेच. अर्थात हे सगळं आता नजरेसमोर तरळून जात आहे. त्यावेळी नीलभूल आम्हाला सतावत होती.

आम्ही त्या छोट्या होडक्यात बसलो. उत्तरा आणि ती रशियन या दोघी बायका एका बाजूला आणि मी समोर. माझ्या मागच्या उंच फळीवर नावाडी. गुहेचं दार आलं. नावाड्याने आम्हाला खाली सरकून जमिनीला समांतर होण्यासाठी सांगितलं आणि तो अंदाज घेऊ लागला. भरतीची वेळ होती.  पाणी जास्त. त्यामुळे गुहेचं तोंड आणखी अरूंद म्हणजे त्याची कसोटीच होती. पण लाट ओसरली अशी वाटल्याबरोबर त्याने बाजूच्या साखळीला धरत स्वतः जमिनीला समांतर होत होडी आत गुहेत ढकलली. त्यांचं ते गणित आणि कौशल्य वाखाणण्यासारखं. आत मिट्ट काळोख. Open eyes असे त्याने सांगितल्यावर प्रथम संपूर्ण काळोखाने भरलेल्या त्या गुहेतला पाण्यातला निळा रंग मनापर्यंत पोहोचला. बाहेरचा समुद्र काही कमी निळा नव्हता पण हा निळा रंग निश्चित वेगळा होता. कोणीतरी त्याचं वर्णन Divine, दैवी असं केल्याचं आठवतं. रंगाचं वर्णन शब्दात कसं करतात माहीत नाही. मी आपलं तो डोळ्यात आणि      कॅमे-यात साठवून ठेवण्याच्या प्रयत्नात होतो. आत त्या गुहेत फारशी जागा नव्हती. एकापाठोपाठ येणा-या छोट्या बोटींची आत दाटी झाली होती.  आत येणारी प्रत्येक बोट शिस्तीत आत येऊन एका कडेला उभी रहात होती. साधारण दहा मिनिटे आत होतो. त्यातली पहिली दोन मिनिटे त्या काळोखाला सरावण्यात गेली असावीत नंतर अवाक होण्यात आणि डोळ्यात साठवून ठेवण्यात आणि फोटो काढण्यात वेळ कधी संपला ते कळायच्या आत आम्ही बाहेर आलो होतो. बाहेर वाट बघणा-या गर्दीलाही आत येण्याकरता जागा करून द्यायला हवीच होती.

                                                                    to be contd.                                                                                                                              

गेल्या वेळी एकही फोटो नाही अशी तक्रार खूपजणांनी केली. सर्वसाधारणपणे विषयाला धरून फोटो असावेत अस मला वाटतं. त्यामुळे गेल्या वेळी  ते दिले नाहीत. यावेळी दिलेले फोटो क्रमाने आहेत. पहिला गुहेच्या तोंडाशी आत जाण्याकरता असणा-या बोटीचा पण तरीही गुहेचं तोंड किती अरूंद याची कल्पना येत नाही. नंतरचे फोटो, शेवटचा सोडून, गुहेच्या आत असताना घेतलेले. जर स्लाइड शोमध्ये एकापाठोपाठ बघितले तर मला अभिप्रेत असणारी अनुभूती मिळू शकते.