ITALY FIRENZE (FLORENCE) II

इटली फिरेन्झ (फ्लोरेन्स) (२)

पिसाचा मनोरा

फ्लोरेन्सहून पिसाकरता दर तासाला गाडी होती. जाण्या येण्याचे दोन- अडीच तास आणि तिथला वेळ म्हणजे ५-६ तास वजा जाता आमच्या हातात आजच्या दिवसातला फ्लोरेन्सकरता वेळ उरला होता फक्त दोन तीन तासांचा कारण आता साडे बारा वाजायला आले होते. मघा आलो तेव्हा लक्षात आलं की बस फिरून येते. स्टेशनपर्यंतचे प्रत्यक्ष अंतर काही फार नाही. डॅनियलच्या हिशोबात ते १ ते दीड किलोमीटर म्हणजे मग आम्हाला दादर स्टेशनला जाण्याइतकच होतं. तसेच भराभर निघालो. बरोबर फक्त थर्मासमध्ये गरम पाणी घेऊन.

खरोखरच अगदी सरळ रस्ता होता स्टेशनचा. वाटेत नेहेमीप्रमाणे फळं बरोबर घेतली. इथेही दुकानातला हा मुलगाही बांगलादेशी होता, हसनची आठवण अपरिहार्य होती पण याला आमच्याशी काही देणं घेणं नव्हतं. फळं घेतली आणि स्टेशनवर आलो. मशिनवरच तिकिटं काढली. पिसाकरता जाणारी गाडी इंडिकेटर दाखवत होता पण प्लॅटफॉर्मचा पत्ता नव्हता. गाडीची वेळ तर होत आलेली. आम्ही ट्रेन इटालियाच्या काऊंटरवर रांगेत उभे राहिलो पण आमच्या पुढची रांग हटल्याशिवाय तर काही उपाय नव्हता. इतक्यात त्या रोममध्ये दिसत होत्या तशा बायकांपैकी एक लगबगीने May I help? विचारत आली. आम्हाला मघा स्टेशनबाहेरच्या माणसानेही मदत केली होती, या बायकाही तशाच आहेत असं वाटलं आणि त्यांना आम्ही पिसाच्या गाडीचा प्लॅटफॉर्म कुठे विचारलं. त्या बाईने प्रथम तिकिट बघू म्हणून हातात घेतलं आणि ती घाईने पुढे होत, हाताने खुणा करत आम्हाला बोलवू लागली. मी सांगायच्या प्रयत्नात की बाई तू फक्त सांग, आम्ही जातो. पण ती पुढे झाली, तिकिटं तिच्या हातात तेव्हा पर्याय नव्हता. पुढे होऊन तिने तिकिटं व्हॅलिडेट केली. हो इथे तुमच्याकडे फक्त तिकिट असून भागत नाही प्रवासापूर्वी ते व्हॅलिडेटिंग मशिनमध्ये टाकून व्हॅलिडेट करावं लागतं. पाठोपाठ आम्ही दोघं! अगदी टोकाला पुढे काही नाही असं वाटावं अशा ठिकाणी वेगळे काढल्यासाराखे दोन प्लॅटफॉर्म्स होते, त्यातल्या एक नंबरवर जी गाडी होती त्यातल्या तिस-या डब्यात ती बाई चढली, पाठोपाठ आम्ही. तिने सांगितलेल्या जागी आम्ही बसलो. अतिशय कृतज्ञतेने तिच्याकडे बघत तिला थॅन्क्स देता देता तिच्या हातातून तिकिटं ताब्यात घेतली. माझी कृतज्ञता मिळवायला ती आली नव्ह्ती. या बायका धंदेवाईक फसवणा-या होत्या. मदत करण्याच्या मिषाने पुढे होऊन मग पैसे उकळण्याचा हा धंदा होता. माझ्याकडचा एक युरो दिल्यावर तिने पाचची मागणी पुढे केली. मी हात वर केले, माझ्याकडे नाहीत म्हणून तर खूप बडबड करायला लागली. आता आमच्या लक्षात आलं की आधीच्या डब्यात प्रवासी होते त्यांना टाळून ती कोणी नसलेल्या डब्यात आम्हाला घेऊन आली होती. अर्थात मुंबईत अशी कित्येक लोकं भेटतात त्यावेळी जसे आपण निर्ढावलेपणाचा आव आणतो तो आणल्यावर काहीतरी बडबडत तिने काढता पाय घेतला. कदाचित नंतर डब्यात आलेल्या लोकांचाही परिणाम असेल. पण थोडक्यात निभावलं हे खरं. एरवी १४ युरोच्या एका तिकिटामागे द्यावे लागलेले ५ युरो म्हणजे.........

पिसाची ही गाडी लोकल असली तरी फास्ट असावी कारण सगळ्या स्टेशनवर थांबली नाही आणि चाळीस मिनिटात आम्ही पिसा स्टेशनला उतरलो. तसं हे गावही लहान असावं आणि इतर काही इथे नसावं. पावसाची आधी मोठी सर आणि नंतर रिपरिप होती. पण स्टेशनबाहेर आल्यावर समोरच सिटी सेंटर आणि त्यातली दुकानं होती. आपल्याकडे फोर्टमध्ये जसं आपण त्याच्या आश्रयाने चालू लागतो तसे पुढे जात राहिलो आणि नंतर मग पाऊसही तसा सुसह्य झाला.

मनो-याविषयी खरतर काही लिहिण्यासारखं नाही. # ते आश्चर्य आहे कारण तो उभा आहे अजूनही म्हणून. तसा तो कलता बांधला वगैरे नाही तर काहीतरी चुकीने तो तसा आहे. त्या ढगाळ वातावरणाचा परिणामही असेल पण तो जितका उंच आहे तितका आम्हाला भासला नाही. त्याच्या व्यतिरिक्त इतर दोन इमारती उजव्या वाटल्या. इथे पैसे देऊन वर जाणे आम्ही कटाक्षाने टाळणारच होतो कारण वर जाऊन एरिअल दृष्य म्हणावे असे पिसामध्ये काहीच नव्हते. फारसे कोणी वर जाताना दिसतही नव्हते.

इटलीत आल्यापासून जाणवत होतं की इथे जपान, कोरिया फिलिपाइन्स असे पर्यटक खूप होते. प्रत्येकजण त्या मनो-याला हातावर तोलून धरण्याचा हास्यास्पद फोटो काढत होता. काहीजण दोन विरुद्ध बाजूनी हाताचा आधार देत मधे मनोरा असे फोटो काढत होते.

तो मूर्खपणा, मेंढराची वृत्ती आम्ही एन्जॉय करत असताना दोन मुलीनी उत्तराला थांबून विचारलं, कुठून आलात? मुंबई का? चेहे-यावर स्टॅम्प असतो का न जाणे पण हा अनुभव येतो खरा. त्या दोघी, नुकतं लग्न झालेलं असावं, नव-यांबरोबर होत्या, एकीचा नवरा बर्लिनला तर दुसरीचा नॉर्वेमध्ये डॉक्टरेट करत होता. आम्ही रोमहून इथे आलो होतो तर त्या इथून रोमला जाणार होत्या. सोलापूर आणि मराठवाड्यातले ते दोघे इटलीत पिसासारख्या ठिकाणी भेटावेत याची गंमत वाटली. थोड्या गप्पा झाल्यानंतर आम्ही पुढे निघून गेलो.

तसा खूप वेळ गेला नव्हता पण बघण्यासारखं आणखी काही नव्हतं. निदान फ्लोरेन्सला तरी वेळ मिळावा (इटलीतल्या सुंदर भागातलं खूप सुंदर शहर इति श्रीशैल) या उद्देशाने मग आम्ही निघालो. परतीचा प्रवास तसा रखडत असला तरी पाऊस थांबून ऊन पडलं होतं आणि समरमुळे सूर्यप्रकाश रात्री आठ साडे आठपर्यंत असावा अशी अपेक्षा होती.

साडे सहापर्यंत आम्ही फ्लोरेन्समध्ये पोहोचलो. आता तसा घरी पोहोचण्याचा प्रश्न नव्हता. स्टेशनजवळचं सान्ता मारिया बघून पुढे निघालो. एक जरा जुनं मार्केट दिसलं म्हणून आत शिरलो. पावसाची सरही आली होती, तेवढाच आडोसाही.होइल हा विचार मनात होता. जिना चढून वर गेलो तर आपल्या मार्केटसारखे मार्केट. त्याला न्यू मार्केट का म्हटले होते तेच जाणो. मला त्यांच्या दहा बारा फुटी वेताच्या उलट्या टोपलीसारख्या लॅम्प शेडस मात्र आवडल्या.

फ्लोरेन्स मार्केटमधील  दिव्यांच्या शेडस   

खाली उतरून रस्त्यावर आलो. रस्त्यात खूप गर्दी होती. बरेच बांगला देशी आणि काळे विक्रेते आणि आपल्याकडच्या(कदाचित चीनमधल्या) वस्तूंनी भरलेले ते रस्त्यावरचे स्टॉल्स बघत निघालो होतो.

गजबजलेला हा बाजार

फ्लोरेन्समधला दुओमो अतिशय प्रसिद्ध आहे असं ऐकून होतो आणि बघायची उत्सुकताही होती. त्याचं वर्णनही It is as huge and beautiful that won't be ever missed. It is centrally located and visible from anywhere असं म्हटलं होतं. सुंदर आणि भव्य वास्तू म्हटल्यावर आमची कल्पना मोकळ्यावर असणार, पण .............

                                                         उर्वरीत भाग पुढील  मंगळवारी

# लिहिण्यासारखे नाही  पण  बघण्यासारखे जे अाहे त्याचे हे  फोटो  

हा कलता,  मनोरा ढगाळ अाकाशाची पार्श्वभूमीअाधार देणारे(?) वीर / वीरांगना

ही सुंदर इमारत