ITALY FIRENZE (FLORENCE) IV

इटली फिरेन्झ (फ्लोरेन्स) (४)

आजचं पहिलं आणि महत्वाचं उद्दिष्ट होतं ते दुओमो. पण सरळ नेम धरून तिथे जायचं तर शहर बघून होणार कसं? म्हणून मग आम्ही थोडे उलट्या दिशेने चालत जाऊन पूल ओलांडला. हा ऑफिसचा भाग वाटत होता. आम्ही जरा गल्ली बोळातून हिंडत होतो, आपल्या काळबादेवी, पायधुणीसारखा भाग. अगदी खेटून असलेल्या जुन्या इमारती. पुढे जाताना काल सान्ता मारिया नॉव्हेल्ला बघितलं होतं तसं काहीतरी दिसलं. समोरची फुलं छान होती. क्षणभर विश्रांती घेतली आणि पुढे निघालो. दक्षिणेतली देवळं आणि इथली चर्चेस दोन्ही एका पॉइंटनंतर सारखीच कंटाळवाणी होतात. खूपसा तोच तो पणा आणि पुनः आपलं त्यांच्या इतिहासाविषयीचं अज्ञान आपल्याला पूर्णपणे आनंद मिळू देत नाही.

आता आम्ही तो सिग्नोरा चौक पुनः बघत होतो. काल संध्याकाळी तो रसरसलेला होता. आताही लोकं होतीच पण संध्याकाळची वेळच त्या चौकाचं सौंदर्य खुलवते की काय असं वाटलं. वस्तुस्थिती ही की आपण आपल्या मनाच्या अवस्थांकडे लक्ष न देता उत्तर बाह्य गोष्टींमध्ये शोधतो. उफिझी (ऊफ्फिझी) गॅलेरी बघायची का असा प्रश्न मनात आला तरी दोघांचा नकार होता. आता त्या गॅले-या वगैरे पुरेत आपण फक्त हिंडणार आहोत हे मनाशी पक्कं केलं.

पुढे दुओमो. काल पावसाळी वातावरणात उदासवाणा दिसणारा, आज उन्हात लखलखणारा. गर्दी तुफान होती. आत जाण्यासाठीची रांग वेगळी, टॉवरची वेगळी. प्रत्येक ठिकाणी किमान तीन तासाचं वेटिंग आणि त्यानंतर मग लागणारा वेळ. उत्साह आणि वेळ दोन्हीची आता कमतरता होती. कारणे अनेक. दुपारची गाडी गाठून व्हेनिसला जाण्याची उत्सुकता हे पहिलं, दुसरं आता वर चढून जाणं, कल्पनेनेच कंटाळा आला होता आणि त्याहीपेक्षा महत्वाचं म्हणजे प्रत्येक ठिकाणची १२/१५ युरोची तिकिटं. आम्ही आपले बाहेर बरे असं म्हणत प्रदक्षिणा घातली दुओमोला. काल आम्हाला न जाणवलेला सुंदर संगमरवर आज कळत होता. तरीही एका नजरेत न येणारं बांधकाम, आजूबाजूला गचडीत उभा असलेला तो दुओमो, अपेक्षित परिणाम नाही करू शकला हे मात्र खरं. कदाचित आमच्या अपेक्षा अवास्तव असू शकतील!

आता परत निघू या असं ठरवून नदीकडे निघालो. आम्हाला ती पार करून पलीकडल्या किना-यावर जायचं होतं. पण आज कुठेही पूल ओलांडा असं नव्हतं आजचं आमचं डेस्टिनेशन ठरलेलं होतं. तर अर्नो नदी पार करायची ती या ऐतिहासिक पोन्टे वेचिओवरूनच. हा पूल दुस-या महायुद्धात जर्मनांनी उडवून दिला नाही म्हणून टिकला. नंतरच्या पुरानेही त्याला काही केलं नाही. आता यावर दोन्ही बाजूला लखलखाट आहे तो सोनेचांदी आणि जवाहि-यांच्या दुकानांचा. कुठे बघावे ते कळू नये इतका हा लखलखाट आहे. दिपून जाणे म्हणजे काय त्याचा  प्रत्यय इथे येतो. फक्त जवाहि-यांची ही दुकानं या पुलाला अधिकच शोभिवंत करतात.

पूल ओलांडून आम्ही पलिकडे आलो. आता परतायला हवं होतं. त्याआधी काहीतरी खावं म्हणून एका दुकानात शिरलो. पित्झाचे सुंदर तुकडे समोर मांडले होते. बांधून घेतले आणि चालायला लागलो. वेळेची बचत आणि पैशाचीही. तिथे बसून खायचं म्हणजे पुनः त्यांना वेगळे पैसे द्या. आमचं रहाण्याचं ठिकाण काही फारसं लांब नव्हतं. आम्ही आमचं सामान आधीच बाहेर आणून ठेवलं होतं. घरी येऊन ते उचललं, किल्ली तिथे ठेवली, सोबत एक चिठ्ठी आभाराची, कारण डॅनियल त्यावेळी घरी नव्हता. हो, आणखी एक, त्याने चौकशी केली त्या चहाचे सॅशेही ठेवले, तेवढीच त्यांना आठवण आपल्या भारतीय चहाची.

येताना स्टेशनजवळ आल्यावर आठवण झाली फळं वगैरे काहीच बरोबर घेतलं नाही. म्हणून बाहेर येऊन बघितलं तर त्यांचा स्टेशनवरच्या दुकानातला एक युरोला एका केळ्याचा भाव ऐकून मागे फिरलो. आता जे काही असेल ते व्हेनिसमध्ये!

                                                                           इति फ्लोरेन्स अध्याय समाप्त

                                                                           पुढील मंगळवारी व्हेनिस

फ्लोरेन्सला संपन्न केलं ते या विविध वास्तुशिल्पांनी, व्यक्तींनी, खाद्यसंस्कृतींनी! त्या नगरातील विस्तीर्ण चौक वानगीदाखल

Palazzo Vecchio

A towering  personality who was from Florence 

दुओमोची गर्दी